Svjetski dan borbe protiv siromaštva, 17. oktobar, i treba i mora da se obilježi u Crnoj Gori jer je ova i ovakva vlast dovela da toga da se prvo nađemo a sad i visoko penjemo na svjetskoj listi siromaštva.
Prirodno kretanje stanovništva u Crnoj Gori poprima dramatično smanjenje prirodnog priraštaja. U 2017. godini je zabilježen najmanji broj zdravorođene djece od 1939. godine na ovamo. Broj umrlih je najveći (zadmnje tri godine stopa mortaliteta je preko 10), priorodni priraštaj je najmanji i sveden je na trocifreni broj – 903.
Posledica svega ovoga je veliko siromaštvo izazvano neadekvatnom poreskom politikom. Država Crna Gora košta pop stanovniku 3.500 eura po budžetu za 2018. godinu. Četvoročlano domaćinstvo ima obaveze prema državnom budžetu 14 hiljada eura godišnje a prosječna neto zarada iznosi 6 hiljada eura godišnje. Prosječna penzija je 3,5 hiljade eura godišnje ili 273 eura mjesečno a pola tog iznosa je dug prema poslovnim bankama, tako da je po članu ostalo 1,14 eura dnevno da se hrani i da plaća dažbine državi. Što bi rekao narodni aforističar: penzionerski troskok – preskaču sva tri obroka!
Dakle, poreske obaveze prema državnom budžetu za 2018. godinu su veće od oba primanja za 47, 37 posto!
Minimalnu potrošačku korpu, u svim normalnim državama gdje ona postoji, donose i obračunavaju socijalni partneri, godišnje iznosi 7.700 eura i ne pokriva poreske obaveze četvoročlane porodice prema državnom budžetu, bez lokalnih budžeta. Ko su u Crnoj Gori socijali partneri, pitanje je. Da li su to 112 hiljada nezaposlenih osiguranih kod Fonda zdravstva kao nosioci osiguranja i još 60 hiljada osiguranih preko njih? Ili su to 120 hiljada penzionera kao nosioci osiguranja i 50 hiljada članova porodica i 40 hiljada onih koji žive sa roditeljima? Ili ukupno 380 hiljada ljudi koji žive ispod jednog eura dnevno?
Socijalistička narodna partija kao partija socijalne pravde smatra da je do svega ovoga dovela pogrešna poreska politika, jer ne postoji demokratija u poreskoj politici, odnosno porezi se plaćaju shodno veličini kapitala sa kojim ljudi grupno ili pojedinačno raspolažu. Poreskom politikom se stvara ili razara srednja klasa. Od 2006. godine ona se razarala i danas je više nema.
Nije problem u neimanju, nego u neadekvatnoj raspodjeli bogatstva. Socijalna pravda i demokratija su uslovljene kategorije i jedna bez druge ne mogu. Demokratija nije moguća bez socijalne pravde a socijalna pravda bez demokratije. Nažalost, stvarnost je u Crnoj Gori drugačija.