RIJEČ BIVŠEG DIREKTORA I GLAVNOG I ODGOVORNOG UREDNIKA RADIO BARA VASILIJA LALOŠEVIĆA POVODOM 40 GODINA OD OSNIVANJA OVOG MEDIJA
„Kada riječ podje jednom, ona se više ne zaustavlja, nego ide dalje i uz put raste i mijenja se..“ – govorio je naš nobelovac Andrić.
Tako je riječ krenula iz Radio Bara, tog 17.aprila 1979.godine, i nije se , niti će se zaustaviti, sve dok postoji ovakva forma medija i informisanja.
Kada sam završio studije žurnalistike, i odradio praksu u beogradskom Tanjugu, nisam ni slutio da će me radni i životni put, na duže vrijeme, dovesti u radio stanicu,koja je bila vjesnik novih medijskih trendova, hroničar našeg grada,ali i kuću koja je udjenula u svakog od nas,koji smo defilovali njenim etrom, čip ljubavi prema radio-novinarstvu i stil života, koji je bogom dan, odabranima iz ove branše.
Govorilo se u to vrijeme, nama novinarima – početnicima, da je beogradska „Politika“, najbolja škola i čuvar tradicije i jezika u zemlji, i druga kućna adresa svih koji su tu radili. U njoj, kazivali su, saznajete da novinarstvo nije profesija, već način života, i da istina, čast i svijest nemaju radno vrijeme. Tokom svih godina boravka u našem radiju, sjećao sam se ove maksime,jer je to zaista bila,u pravom smislu te riječi, naša druga kuća. I kad smo se veselili, i kada smo tugovali.
Nisam ni pretpostavio da ću ubrzo, u dva navrata, obavljati časnu dužnost, Direktora i Glavnog i odgovornog urednika Radio Bara. Iz ove, današnje perspektive, moje zadovoljstvo je jos veće, i uprkos nekim stvarima kojih se ne bi prisjećao, ponovo bih krenuo istim putem.
U godini kada valja proslaviti jubilej za ponos- 40 godina našeg radija, treba se prisjetiti značajnih ljudi i dogadjaja , koji su obilježilii istorijat ovog medija, i krenuti na jedno dugo, ali prijatno , sentimentalno putovanje. Ovo putovanje unazad, sa osjećajem ponosa i sjete je potrebno i zbog toga, da bi mladjim barskim naraštajima koji dolaze, koji rade, ili će raditi u ovoj radio-stanici , pokazali da je u ovom gradu bivstvovala, vodila medijske bitke, sazrijevala , u ljudskom i profesionalnom smislu, sjajna novinarska družina.
Radio Bar je stasavao i, prirodno, doživljavao razne mijene. Išao je stalno naprijed, ostvarivao 24-satni program, sa, u to vrijeme, angažovanom i avangardnomn muzikom. Emitujući aktuelne vijesti,iz opštine, republike, zemlje i svijeta, bio je jedna od prvih lokalnih radio stanica u onoj velikoj Jugoslaviji, koja je obezbijedila korisćenje kompletnog servisa renomirane jugoslovenske agencije Tanjug. Pobratimstvo sa , tada , najboljom lokalnom jugoslovenskom stanicom, beogradskim Studio_B“,govorilo je i o našoj vrijednosti, i potencijalima. U vremenima , kada je strukturom i profilom svojih programa, Radio Bar stekao respektabilno ime, i u susjednim opštinama, gdje se slušao preko srednjetalasnog predajnika, naišla su poznata društvena gibanja krajem osamdesetih godina prošlog vijeka. Tada je ova stanica doživjela sudbinu da čak bude i ugašena nekoliko dana, Edukativni, estetski i vaspitni uticaj Radio- Bara je bio od nemjerljivog doprinosa za razvoj grada,I u socioloskom i kulturološkom smislu.
Kako se razvijao grad, tako je i uloga radija bila sve veća i značajnija. Sportski klubovi, kulturne manifestacije, primorski-mediteranski performansi, često su podržavani i kreirani, upravo u čuvenoj baraci, u Makedonskoj ulici. Od kamp- prikolice kod pošte, preko barake „Informativnog centra“, gdje su egzistirale, i štamparija i „Barske novine“, preko stare „Agave“, do sadašnje zgrade na centralnom bulevaru, predjen je težak, ali, častan i plemenit put. Od prvih bilježnica, starih pisaćih mašina-Olimpija“, agencijskih tikera, izraubovanih mikseta i magnetofona, klasičnih gramofonskih ploča, stiglo se do najnovijih računara, respektabilne tonske tehnike, CD-ova, kamera, portala, on-line izdanja. I u jednom, i u drugom slučaju, suština je bila ista. Posvećenost lijepoj riječi, dobroj muzici, razvoju grada, i prevashodno vaspitanju
mladih ljudi. Bio je to Radio, koji se slušao i van granica naše opštine i republike.
Pamtiće se prvi izvještaji i vijesti, sada pokojnih, Momčila Popovića i Božidara Miloševica, koji su ih , tog 17.aprila 1979.godine, samo dva dana nakon prirodne stihije, koja je opustošila crnogorsko primorje, napisali i pročitali, označavajući tako početak rada nove radio stanice. Upravo su ova dvojica novinarskih „vukova“ bili matica zbivanja i edukacije mladih barskih novinara, koji su se kasnije ovjenčali najprestižnijim esnafskim nagradama, i u Crnoj Gori ,i Jugoslaviji. Pamtiće se i prvi sportski prenosi na lokalnom nivou u Crnoj Gori, kada
se popularizacijom sporta i fizičke kulture, pokušalo , mladima usaditi ljubav prema ovoj oblasti društvenohg života. Pamtiće se prvi noćni programi, Zoranove i Nocove „majstorije“, prve omladinske emisije“Uhvati ritam“, gdje sam imao to zadovoljstvo da budem drug i urednik fenomenalnoj grupi mladih ljudi, koji su danas uspješni biseri, rasuti po cijelom svijetu. Prvi izvještaji sa velikih medjunarodnih, sportskih manifestacija, kao što su bile Mediteranske igre. Pamtiće se to vrijeme, i po izvanrednim spikerima i tonskim tehničarima.
Prvi muzički bendovi iz našeg grada, svoje pionirske snimke napravili su, upravo, u Radio-Baru. Nije bilo sportskog ili kulturnog poslenika sa prostora bivše Jugoslavije, koji nije gostovao u studiju barskog radija. Servisne informacije, turisticke aktivnosti, kulturna i sportska dešavanja, odzvanjale su Božovom, Zoranovom i Milanovom „Promenadom“ i „Suncobranom“, kultnim emisijama ove medijske kuće. Sadržaji emisija, „Maslinada“, „Tajmaut“, „Predponoćne avantura duha“, „Radio-most“ , „Govori-da bih te video“ i „Barska hronika“, su se prepričavali i slušali po barskim domovima, firmama i ugostiteljskim objektima.
U ludim vremenima – „dogadjanja naroda“ i AB-revolucije, Radio je bio izuzetno slušan. Jednostavno rečeno, mogao si da Radio- Bar , simpatišeš ili ne, ali se bez njegovih „talasa “ nije moglo. Ima dogadjaja koji se za čovjeka vežu kao bolest, o njima se nerado govori, ali ne mogu da se zaborave. Jedan takav dogadjaj se zbio početkom maja 1989.godine. Reporteri barskog radija su bili prisutni na svim bitnijim društvenim-političkim dogadjanima, širom one velike i lijepe zemlje. Vršeni su direktni prenosi i „dogadjanja naroda“. Stizalo se i do Žute grede, Univerziteta CG, Skupštine CG. Na dan šale, 1.aprila, fingiran je lažni miting, ili „rat svjetova“ na barski način. Možda je i to doprinjelo da se dodje do žestoke konfrontacije sa tadašnjim gradskim rukovodstvom, i donešena je odluka koja je „uzdrmala“ medijsku Jugoslaviju. U 10.42 tog majskog jutra 1989. godine, tadašnji urednik radija je izgovorio: „Od ovog trenutka Radio-Bar prestaje sa radom“, uslijedila je odjavna špica, a zatim su srednji i ultra-kratki talasi ovog glasila utihnuli. I tako je radio , ne voljom svojih
zaposlenih, postao svjetski poznat, jer je dopisnik Rojtera iz SFRJ, tu vijest odaslao cijelom svijetu. Jugoslovenske novine su bile pune tekstova o tom činu,a jedan duhovit, ostao je za vijek – vjekova, glasio je, „Ubiti pticu rugalicu“. Posle par dana, i pritiska šire javnosti, vraćen je radijski signal. Mudri ljudi bi kazali, „bilo- ne ponovilo se“, pa u ovim svečarskim vremenima, toliko o tome. I to ide u rok službe, i čini istoriju barskog žurnalizma.
Život je išao dalje, a beočug po beočug zbivanja, kreirao je, nije neskromno reći, briljantne radijske epizode.
Evergrin smo zavoljeli i zbog, pokojnog, legendarnog – Vlasta Bulatovića, a kontakt programe, zbog, izuzetno nadarenog, pokojnog Božidara Pavlovića.
Iz te ruinirane barake, pune patine, izašli su, nešto kasnije, slobodno možemo reći, mnoga značajna imena crnogosrkog novinarstva, ali i kulture lijepe riječi. Izašli su , i postali ministri, poslanici, direktori novinskih kuća, ambasadori, književnici, predsjednici političkih partija, direktori izdavačkih kuća, šefovi propagandnih agencija i Tv -festivala. Imali su iza sebe adresu, kojoj su se mogli uvijek vraćati, a gdje su izučili pravu , i životnu i novinarsku školu.
U ovom trenutku treba pomenuti i datum, 15. april 1981. godine, kada su se pojavile „Barske novine“. Vrlo kratko o njima. Bilo je dosta bogatih i čitanih brojeva. „Barske novine“su, to je sasvim jasno, bile svjedok vremena na prostoru opštine, i šire, a pisana riječ je jedna od najdragocjenijih ostavština za budućnost. Kolege Jovan Plamenac i, pokojni Momčilo Popović , Dajana Šorović , te ranije, Gordana Vujović, tome su dali značajni doprinos.
Posle toliko godina, praveci neku vrstu radnog rezimea, a u kontekstu velikog jubileja našeg Radija, moramo se suočiti i sa ostvarenim, ili neostvarenim ambicijama i iluzijama. Uradili smo, čini nam se , ipak dobar
posao, a nešto novo I bolje neka odrade budući žurnalisti. Biće im teže, nego nama, jer smo mi imali privilegiju da radimo u vremenu, kada je radio kao medij, bio izuzetno slušan i cijenjen.
Prebirajući po sjećanjima i uspomenama, ne mogu, a da ne konstatujem -bila je to jedna sjajna družina. Nekih od njih , nažalost više nema. A tamo gore, gdje ćemo svi jednog dana stići, okupila se briljantna, rajska redakcija, koja smišlja nove poduhvate: Momo, Božo, Boško, Fićo, Vlasto, Dajana, Cica, Nela, dva Željka , Buco, Vesko, Rako, Danilo. Slava im.
A mi, ostali, bilo da smo u radiju ili van njega, a ima nas puno, i drugi – dragi ljudi iz administracije, ma gdje bili – i ma što radili , sjećaćemo se sa sjetom lijepih i sretnih trenutaka, kada smo čistog srca i mladalačkog duha učestvovali u kreiranju istorije našeg grada.
Srećno i mnogo uspjeha, radiju naše mladosti.
