Ovih dana smo svjedoci neviđene hajke protiv bračnog para Kasalica, hapšenja po nalogu vrha režima, i uz direktnu podršku ministra Boškovića. Svima je više nego jasno da je riječ o osveti, isključivo zbog toga što je Zdravko Kasalica ostao vjeran svetinjama i iskonskoj Crnoj Gori.
Na sceni je klasičan primjer selektivne pravde, gdje Zdravka i njegovu suprugu privode kao najveće kriminalce, dok, sa druge strane, brojni veliki slučajevi korupcionaških radnji ljudi bliskih režimu, ostaju van domašaja pravde, zastarijevaju ili se čuvaju u tajnim sefovima i fiokama tužilaštva.
Tvrdnje DPS-a da su pred organima države svi isti, još jedna je u nizu beskrupuloznih neistina. Kada se toliko DPS i njihov “bijeli orao” zalažu za pravdu, trebali su da se raspitaju za načelnika generalštaba Dragutina Dakića. Sigurni smo da su upoznati zbog čega je supruga pomenutog generala, suprotno Zakonu o radu i Zakonu o zapošljavanju, bez odluke, prijave i javnog oglašavanja, u periodu od 19.12.2013. godine do 19.04.2014. godine, kao direktorica “Dnevnog centra” u Beranama, nezakonito primila 48 radnika i prvom presudom Suda oglasila krivom uz obrazloženje da je pričinila štetu Opštini Berane u iznosu od skoro 100.000 eura. Dalje presude u ovom slučaju govore da je selektivna pravda gora od svake nepravde.
Socijalistička narodna partija pita kuda ide ovo društvo i koji su to kriterijumi kojima se služi ministar vojni, postavljajući ili smjenjujući određene kadrove. Je li dovoljno to što se neko ugleda na njega, pa se izjašnjava kao “bivši Srbin”, ili modernije dukljanin, da bi postao rukovodeći kadar u Vojsci Crne Gore.
I ova politička papazjanija se bliži kraju, tako da su uzaludna sva nastojanja Predraga Boškovića da, uz Milutina, glumi udarnu pesnicu režima. Kraj avgusta označava i kraj tiranije DPS-a i njegovih političkih satelita.